அழைப்பு

உன் திருமணச் செய்தியுடன்
வந்த அன்று முத்தமிடப்பட மறுத்தாய்
மென்மைத் தொலைத்த உன் இதயம்
திகைப்புறச் செய்தது

அதுவரை முத்தகங்களை மறுத்தறியாத
உன் இதழ்களால்
என்னைக் கைவிடும் வார்த்தைகளைக்
கசியவிட்டாய்

காய்களைப் பழங்களைக்
காத்துக்கொள்ள முடியாத
சாலையோர மாமரத்தின் கீழ்
உதிரம் மொத்தம் பிழியபட்டவன் போல
நின்றிருந்தேன்

உன் திருமண ஊர்வலம்
என் சவ ஊர்வலம் போலத் திகில் நிறைந்திருந்தது
இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது

அன்று கொடி போலிருந்தவள்
இன்றும் கொடி போல்தான் இருக்கிறாய் . . . .
பூசணிக் காய்த்தக் கொடி

அன்றைய வெட்கங்கள்
இன்று வேட்கையாகி இருக்கிறது

அன்று பார்த்தத் தேகம் கற் சிற்பம்
இப்போது காண்பது சுதைச் சிற்பம்
விரல்களை விடத் தடித்துவிட்டனக் காம்புகள்
கைபிடிக்குள் அடங்கவில்லை எந்தபிடியும்

தொலைபேசியில்
அவர் ஊருக்குப் போயிருக்காரு
என்ற கிசுகிசு அழைப்பில்
கிளர்ந்தெழுகிறது தோற்ற வலியில் செத்துக்
கிடந்த மொத்தக் காமமும்